Fire fine torsdagsting

¤ Solsikkeballong i taket
¤ Nyklippa tånegler
¤ Ballett, piruett og kræsj inn i instruktøren
¤ Gele/sjokolade/aftereight-kake (ikkje prøv dette heime)

 

Juno på ein onsdagskveld

Eg er visst litt svak for ho Ellen Page. I alle fall når ho vaggar rundt som ei and med ballong på magen og seier ting som Geez, Banana! Shut your freakin' gob!
Og Juno har verkeleg det finaste soundtracket, eg trur det ville ha vore nesten like bra å sjå han med bind for augene. Om ein då ikkje er av den nysgjerrige typen, då ville eg definitivt gått for bind-fri visning. Så får ein jo sjå dei fine fargane. Og hamburgertelefonen.

Det er gratis å ønska

Om eg plutseleg vaknar midt på natta av ein liten fe som sit på magen min og seier Frøydis, sei kva du ønsker deg og eg skal trylla det fram, skal eg seie:

                                            


Squash-racket. Fordi eg vil, ikkje fordi eg kan. Og fordi det får meg til å springa og le samtidig.

Kamera. Eit fint eit som veit kva eg gjer når eg ikkje er heilt sikker sjølv.

Konsertbillettar til  Eva Cassidy og Beatles. Eventuelt ein tidsmaskin.

Ein sjokoladefabrikk, sånn som Willy Wonka sin men med dei gamle ompalompaane.

Eit piano. Og plass til pianoet.

Ny dag

Ei helg full av Ben & Jerry's er ei god helg. Eg er glad, lykkeleg, himmelen er alltid blå bak aftenpoften, eg må skriva oppgave på fransk og det er ikkje kjipt ein gong. Hei ny dag, fint du kom!

Tighten up

Nokre dagar tenker eg på all den fantastiske musikken som finns der ute, som eg ikkje har høyrt og aldri kjem til å få høyra. Andre dagar set eg på the Black Keys.

Boble

Eg bur i ei boble. Ho trillar meg rundt omkring, og av og til må eg springa for å halda tritt. Kvar dag passar ho på at eg ikkje får vondt, det har ho gjort i tjueein år, og eg har nesten aldri trongt å reparera ho. Eg har rulla over nokre småstein, det hender at det humpar men det går alltid bra, eg trør litt hardare og trillar vidare. Eg har aldri brukke bein, blitt stukke av veps, det er ingen som har dødd frå meg og eg har aldri hatt kjærleikssorg. Eg er så heldig at eg nesten ikkje veit det sjølv, og så ofte eg kan tenker eg på alt det fine og seiar takk, takk for at eg har fått ei boble som er så sterk.

Likevel er eg er redd for spikrar. 

Eg skulle skriva eit innlegg som var så fint at du skulle ringa meg og seie eg elskar deg

Tre år og eg vil ha hundre til.

All I want is you to be my sweet honeybee

Kjærasthelg på kjærastRena med kjærasthopping og kjærastpiratfest.
(eg har kjærast)

Eit lite boktips på morgonkvisten

her

Nokre bøker kunne ha klart seg utan ein slutt syns eg, og berre fortsatt i det uendelege. Eller i alle fall ha hatt ein like spanande oppfølgar. Det har ikkje Darlah av Johan Harstad, men ho har alt det andre som gjer at ein bør lesa ho likevel. Ho er skummel. Eg les berre skumle bøker om eg har nokon som kan holda meg rundt magen etterpå og passa på meg. Då eg las Darlah brøyt eg min eigen regel fordi eg ikkje kunne venta. Tre ungdommar vinn i lotteri og får reisa til månen, månen er ikkje så fredeleg som han burde vera. Kort oppsummert altså.

Du og eg og Paris

Me gjorde Paris på vår måte. Vår måte er å spela spel på kafé, å gå seg vill i endelause gater, å eta suppe med spisepinnar, å ha høgtlesing i fine parkar. Det er å synga opera i resepsjonen, å sjå sære filmar om menn som fødar fiskar og å drikka seg full på flyplassen. Men mest av alt er det å halda hender og kyssa på metroen og at det kiler i magen fordi det er du og eg og Paris, me høyrer saman og det kiler.

Dette ler me av på lingvistikk

Sidama er eit språk som blir snakka i Etiopia, litt her og der. Det er ikkje så rart, det rare kjem no. Dersom du er ein sidama-mann og snakkar til svigermora di, eller mens ho høyrer på, har du ikkje lov til å seie ord som byrjar med same lyd som namnet hennar. Altså, hvis ho heiter Silje, kan du til dømes ikkje seia sakkosekk, eller saft. Om du gjer det likevel er du frykteleg uhøfleg. For at ikkje livet som husbond skal bli altfor komplisert, finnes det difor eit ekstra sett med ord som ein kan ta i bruk rundt svigermor.

Lurt.

Om å vera ein og to

Eg er eit einebarn. Det er berre eg som har mi mor, berre eg som har nekta å laga middag, og berre eg som har gøymt meg inntil ho når eg ikkje visste kva som var draum og kva som var verkeleg. Det er berre eg som har ropt så fæle ting at det gjorde vondt for meg og, berre eg som har henta kald klut og spurt om ho trong noko meir. Det har alltid vore oss, sør og nord, kald og varm, rar og rarare. No er det aust og vest og blod som er tjukkare enn vatn og saft og appelsinjus med fruktkjøt til saman.

Hei mor, takk for at du er mi

Dix-huit macarons, s'il vous plaît

Berre. Ti. Timar. Igen.

Eg veit ikkje kva eg skal bli

Astronaut?

Om å sakna

Eigentleg er det fint å sakna. Så lenge det er på eit middels intenst nivå, og ikkje på eit hol-i-hjarte-under-dyna-heile-dagen-skyt-meg-no-nivå. Når eg saknar noko gler eg meg ofte samtidig, og det er ein av dei finaste vanane eg har.

I dag saknar eg å vera meg i desse augneblinkane.