Emosjonell karusell

Hoi! Om ei veke flyttar eg heim til fine Norge, og før det har eg tenkt å nyta København så mykje som eg kan. Det kjennes litt som å flytta frå ein god venn, og det er ikkje det kjekkaste i verda. Spesielt sidan eg har blitt så glad i desse galne sangarane som plutseleg kan byrja å brøla i butikken for å testa ut noko me nettopp har lært, og som er like glade i å drikka billig øl som meg. Samtidig gler eg meg evig mykje til å få vera sambuar igjen, og til å ha gode Oslofolk berre ein gåtur/busstur unna. Eg er ganske emosjonelt forvirra, glad og lei meg og på toppen av alt har Mathias kome inn på filmskule og i september pakkar me gitar og koffert og kamera og flyttar til London.

London.

Hjelphjelphurrahurrahurra!!!

Regn ute, regn inne

Dei siste dagane har vore rolege og vonde, men fulle av vakre ord. I dag var rådhusplassen så full som eg aldri har sett han, og det var så fint å få koma der og kjenna korleis me står saman etter ei sånn tragedie. Me har sete fast framfor fjernsynet dei siste dagane, men me kjente òg at det var viktig å ta pausar og gjera noko anna. Så då gjekk me tur i regnet, Alvilde og Mathias og eg.

Om å vera vanskeleg

Av og til er eg frykteleg vanskeleg. Eg seier nei og rullar meg saman i ein liten ball og kikkar på navlen. Då kan det vera litt vanskeleg å vera kjærasten min. Heldigvis er ikkje kjærasten min kven som helst, men faktisk så snakkar me om bestevenn nummer éin, som veit korleis eg tenkar. I alle fall ganske ofte. Men av og til veit eg ikkje korleis eg tenker sjølv ein gong, litt som om hjernen gløymer å gje beskjed om kva han driv med, og berre turar i veg. Då kikkar eg på navlen.

I dag kikkar eg ikkje på navlen, eg kikkar på verda. Fin og kvit er ho.

Om å vera på veg til noko

Ein gong var det nokon som sa at livet handlar om å vera på veg til noko. Eg hugsar ikkje kven det var, men eg syns det var gruseleg lurt sagt. Det er jo det me gjer heile tida; gler oss til ting, jobbar mot ting og ventar på ting. Eg tenker ofte at berre litt til, så blir det bra, når eg har gjort sånn og når det har skjedd, så blir det betre. Men det blir det ikkje alltid, for av og til er det like fint å vera på veg til noko som å koma fram.

Det var ei lita påminning til meg sjølv og til dei som vil. Akkurat no er som regel ikkje så verst. Akkurat no sit eg på eit varmt rom med ein mandarin i hånda, på kjøkkenet står ein fin kar og lagar middag, og sjølv om eg ikkje anar kva eg driv med eller kva eg skal bli så har eg det søren klype meg fint fordetom.

Snømannsnø og løvetann

Eg trur at det ligg eit bittelite gen inni kroppen vår som passar på at me alltid lengtar etter noko. Det var det genet som fant på at graset alltid er grønare på den andre sida, så kvar gong me tenker at, denne kaka var jo god, stikk genet albuen sin i magen vår og seier: men du, sjå på den kaka der, den er nok MYKJE betre. Nett no lengtar eg etter skikkeleg snømannsnø, samtidig som eg lengtar etter å gå barbeint i graset og blåsa løvetann opp i himmelen. Sånn som her, i sommarhagen til Mathias (mathias befinn seg òg bakom kameret, om nokon skulle lura).

Om å bli stor

Eg vil ikkje bli stor. Vil ikkje ha ein jobb, vil ikkje forsikra leiligheten og vil ikkje skriva sjølvmelding. Eg vil ikkje skifta bleier og kjøpa brannslukningsapparat, ikkje sitta fast på ein plass og angra på alt eg ikkje gjorde.

Eg vil:
Sitta på ei strand i Thailand og sjå på solnedgangen, snakka heile natta og sjå på soloppgangen. Eg vil bu på ein seilbåt i tre månadar og sovna til bølgeskvulp kvar kveld. Eg vil ha ein hund og ein katt, eg skal elska dei så mykje at det gjer litt vondt kvar gong eg går ut av døra. Eg vil halda ein mikrofon og synga så fint at alle gløymer å klappa, men så hugsar dei det og klarar ikkje å stoppa. Eg vil skriva noko som får ein eller annan til å føla noko, motivasjon eller glede eller sorg eller håp, eg vil hoppa uti sjølv om eg har bind for augene og er så redd at hendene ikkje vil slutta å skjelva.

Kva vil du?

Boble

Eg bur i ei boble. Ho trillar meg rundt omkring, og av og til må eg springa for å halda tritt. Kvar dag passar ho på at eg ikkje får vondt, det har ho gjort i tjueein år, og eg har nesten aldri trongt å reparera ho. Eg har rulla over nokre småstein, det hender at det humpar men det går alltid bra, eg trør litt hardare og trillar vidare. Eg har aldri brukke bein, blitt stukke av veps, det er ingen som har dødd frå meg og eg har aldri hatt kjærleikssorg. Eg er så heldig at eg nesten ikkje veit det sjølv, og så ofte eg kan tenker eg på alt det fine og seiar takk, takk for at eg har fått ei boble som er så sterk.

Likevel er eg er redd for spikrar. 

Akkurat no

Å hekla små lappar med ei mormor som veit alt om alle, som slår hendene saman og seier er det sant når ho får høyra noko ho ikkje visste. Å høyra ein liten stemme som syng dyrene i afrika, på kassett, vita at det finns minner om meg som ikkje er mine. Å kjenna at det boblar ein stad på innsida, at freden har senka seg men at det manglar ein meter før han treff botn.

Hol i hovudet

Om berre éin dag reisar eg til Oslo. Berre ein. Snegledagane har snegla seg så seint som ein aldri skulle tru at nokon kunne bu, og eg har venta hol i hovudet medan eg har hekla mormorteppe. EG GLER MEG! Mest til Mathias, men òg til makronar og diskusjonar med erlendperlen om vår framtidige karriere som internasjonale rockestjerner. Og vin.

Lengsel på ein sundag

Eg saknar

¤ nokon å laga middag med
¤ evige sommarferiar
¤ grünerløkka
¤ pengar som kan brukast på fine ting
¤ gresk mat og sand i trusa
¤ oslogitaren, kleppgitaren er uskikkeleg
¤ PARIS
¤ alt med Mathias i

Åh

Å gud. No sit eg her med den kjensla i magen som aldri vil la seg skildra, men som dukkar opp av og til, likevel. Så mykje som har hendt på så få dagar, springing og lyfting og synging og snakking, og først no, no er eg her med meg sjølv og kan føla på kva som foregår der inne. Så godt å berre stirra i veggen, eller ut vindauget, på tre som bøyer seg så langt at dei så vidt klarar å klamra seg fast. Lukkeleg. Det er det eg er, på min måte, slik som alle andre må vera lukkelege på sin måte. Og i morgon skal eg tusla i gamle gater med kina-skoa medan mor er oppgitt og nesten litt sint og spør for fjerde gong kvifor eg ikkje har tatt med meg betre sko til Praha.
Åh, Praha.

Ikkje dra i meg

Eg har litt av alt inni meg i dag. Eg er så glad at eg slår hjul og ser stjerner og eg er så sint at eg ropekjeftar på han eg likar mest av alt berre fordi han ikkje høyrer kva eg seier. Eg vil sitta stilt bak ein skjerm og gjøyma meg for alt som finns, og eg vil springa så fort at alt fyk forbi og alle ser.






Men det går bra altså.

I alle dagar

Først: telefon tidlegare enn fuglane som sa at eg ikkje har sommarjobb likevel
Etterpå: eksamen og stive skulderblad
Til slutt: etegilde med bortgøymde oreoskjeks til dessert, cocorosie og flyging. Eg kan flyga, berre sjå




Finast av alt: når vondt blir til godt og tårer blir til kjeks.

Sundagsmorgon

kjelde: photobucket

Å stå opp først, krølla seg saman i ein ball og eta snop til frokost. Det er heilt stilt ute, eksamen fins ikkje men det regnar, for det regnar. Å tenka på ting langt framme som skal bli finare enn alt som er bak, men vita at no er ikkje så verst om ein berre kjenner etter på dei rette plassane. Ikkje seia eit ord på mange timar, berre synge same linja frå ein sang som ein ikkje kan, om og om og om att.

På ein snurr

Då eg var lita vart eg frykteleg glad kvar gong eg såg ein globus, for då kunne eg snurra med augene att og setja fingeren på den staden eg skulle bu når eg vart stor. Merkeleg nok (eg syntes det var merkeleg då eg var lita)havna eg nesten alltid ein plass i stillehavet. No veit eg at eg kan bu kor eg vil på nesten heile globusen, og eg vil! I Paris og i København, i New York og i ein bitteliten landsby i regnskogen i Brasil. På eit loft med skråtak og regn som trommar og i eit slott med musikkrom og ballrom og filmrom og pusterom. Og i ei lita hytte av bambus med pandabjørnar som vil eta middag.

Eg trur ikkje at eg er heilt stor enno, for no snurra eg nett på globusen igjen. Men eg er i alle fall stor nok til å vera på ein snurr.