Eigentleg er det fint å sakna. Så lenge det er på eit middels intenst nivå, og ikkje på eit hol-i-hjarte-under-dyna-heile-dagen-skyt-meg-no-nivå. Når eg saknar noko gler eg meg ofte samtidig, og det er ein av dei finaste vanane eg har.
I dag saknar eg å vera meg i desse augneblinkane.
mandag 6. september 2010
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar