Om krig og fred og sånn

Eg har verdens søtaste kjærast som må kjøpa dvd-ar om natta inne på internett og nesten kvar gong han går forbi eit platekompani. Eg må ikkje det, eg smiler heller litt i plassen. Tenk så skummelt å vera soldat under andre verdenskrig seier han no, og det er eg heilt einig i. I filmar er det ingen som døyr utan at dei først har kjempa mot minst tretten troll med fem armar og ørner som slepp bomber med hengemyr i, og sjølv har dei seks spyd og piler stikkande ut av brystet og kneet. Eg er nesten heilt sikker på at dersom eg var med i ein krig, så eg hadde falt utfor eit fjell lenge før trollet hadde sett meg og ikkje fått bli med i filmen ein gong.

I min film skal det vera fullt av blå og grøn og lilla og gul, og det skal vera regnbogar og luftballongar og musikk som får ein til å grina og smila og kikka ut av vinduet. Det skal vera sol og regn som trommar på skråtaket i den lille hytta som er midt inni byen men likevel langt utanfor. Det skal vera snop under alle steinane og alle skal vera glade fordi dei nettopp har vunne hundre kroner på flaxlodd. Hundane og kattane kan snakka, og dei kan fortelja så magiske historiar at ein må knipa saman augene og le heilt nede frå navlen og opp. Eg kan alle språk i heile verda og eig så mange kjolar at eg må ha eit eige hus til dei, med sytten etasjar og heis som skiftar farge etter kva humør ein er i. Og alle får pakke i posten. Det kan vera at det ser litt sånn her ut: