Litt sakn på ein mandag

Eg tok toget heim til mor, det var så forsinka at eg byrja å snakka med ein eg aldri har snakka med før, det skulle seia noko om kor mykje eg kjeda meg fordi eg ikkje er ein sånn person som byrjar å snakka med ein eg aldri har snakka med sånn utan vidare. Det tørr eg jo ikkje. På lange togreiser skulle ein ha med seg ein sånn som snakkar med alle, kitlar babyar under haka og spør om korleis drøymehuset ditt ser ut, som ler av deg sjølv om det eigentleg ikkje var morosamt, det du sa. Eg kjenner ei sånn. Men no kan eg ikkje lenger kikka gjennom nøkkelholet for å sjå om lyset er på, spela yatzy i den raude sofaen og gå på rimi fordi me berre må ha eit eller anna som me ikkje veit kva er enno. Teit. Men fint òg, fint å kjenna eit så sjeldent menneske og få vera venn med det.