Onsdagsmorgon

Eg vaknar sjølv om eg ikkje vil, dusjar sjølv om eg ikkje vil, et frokost sjølv om eg ikkje vil. Så pustar du. Litt høgare enn før, vrir deg bittelitt, og eg ser på at kroppen min smyg seg inntil din, sånn som eg gjorde då eg var lita og ikkje ville vekka mor, berre høyra ho sove. Eg høyrar på at du søv, akkurat no så elskar eg deg så mykje at hjarte vil sprenga, eg gret og du seiar at det er noko klissete på skuldra di. Du seier: lukk augene. Eg lukkar, og du tek meg med til Paris, me går i Champs-Élysées og eg får fem lakrismakronar i handa. Me søv, eg me klede, du naken, eg drøymer om granateple og du om trolldeig. Du spør om eg er laga for å gjera deg glad, og det er eg jo, biologisk predisponert for å gleda deg. Me står opp og panneluggen min har blitt til eit roteloft.