Lykka er ein marsipankval

Eg seier litt lite om dagen, men det er berre fordi eg les så mykje. Då kan det vera fint å veia opp med å seia litt mindre. Heldigvis er det fullt av små fine augneblinkar innimellom alle orda, gras under tærne og sol i nakken, ein iskald lemonade på ein fin kafé, å sitta på sida av ein mann som luktar akkurat som ein bil, og å høyra på korleis menneska endrar lydane sine når kveldane blir varme. Nett no: å eta ein marsipankval.