Besøk av fine

På torsdag stod det fire menneske inni den bittelille gangen vår. Der er det er akkurat plass til fire, men eigentleg ikkje. Når ein har besøk kan ein spela spel og drikka vin og eta brownies heile dagen utan å tenka på ting som ein burde ha gjort, vaska klede og klyppa tånegler. På tommelen min sit ein liten raud flekk som ikkje vil bort, og eg klarar ikkje å huska korleis han havna der. No kikkar ein baby inn vindauget vårt, og me ler og ler for ho ser ganske dum ut med flat nase. Me høyrer ikkje kva ho seier heller. Mathias tippar hei.

No nettopp har me våre på skattejakt og blitt trykka og dytta rundt omkring på eit loppemarked. Der var det mange skattar, og nokre av dei fekk vera med oss heim sjølv om me ikkje har plass. Det kunne kanskje passa med nokre bilete akkurat her, men det går ikkje når filmrullen sit inni eit gamalt kamera som ein må kikka ned i for å sjå kva ein tar bilete av. Besøk er i alle fall frykteleg fint.