Advarsel: lang avhandling, gå på do FYSST.

Så har altså meg og Borghild gjort det som me har drømt om i nærmare to år. Interrail i enn måne e ikkje heilt feil, om eg sga få sei det sjøl. Te samen rakk me innom akkorat 7 land, jaffal viss du ser litt igjønå fingrane me det der Vatikanet. Men e ikkje St. Peterkatedralen inni Vatikanet då? Eg syns jaffal det. Sånn elles hadde eg tenkt å prøva meg på enn liden oppsummering, men nå når eg sidde her så bjynne det å gå opp for meg at eg neppe rekke det før eg blir så trøtte at eg må bysselalla. Derfor tenke eg meg at det kan passa bra me et fint lide knippe opp- og nedtura. Elle OPPLEVELSA, så det hette på fint.

Den aller fysste dagen sto me græsligt tiligt opp for å rekka toge te kristiansand. Det i seg sjøl va ikkje spesielt gale, verre va det når me fant ud at me LETT konne ha toge et seinare tog for å rekka det meheet av ei ferja me hadde booka oss inn på. Masterferries, me lige dokk ikkje. Masterferries si einaste(!) ferja hadde nemligt litt rusk i motoren (elle et elle aent gale som eg jaffal ikkje vett ke hette på fint) og Bøgg og Frøgg vart såleies nødt te å reisa me fine, pålitelige color line. Seint på kvellen. Det uungåeliga resultate va derfor at me måtte avbestilla soveplassen vår i Danmark, for så å dukka søvndrukne opp, ca ti øve 2 på nåttå, i ingenmannsland(elle Hirtshals, det e synonymt). Så satt me der i et fint lide busskur i nogen kalde nattetima, samen me et fint udvalg andre galninga så helle ikkje hadde nogen plass å sova, mens me venta på fysste tog te Tyskland. Fysste nertur. Ikkje fritt for at det va litt "e det sånn her interrail sga ver" -tanka på gang, men me vårt strålande humør går det mesta bra. Galgenhumor, velkommen inn.



Ittepå dette kom det ein heile haug me absolutt nevneverdige ner- og opptura, men eg bare høppe litt for at det ikkje sga sjå så langt ud. ALPENE! me gjekk på tur i alpene mens me budde enn tur i Chamonix i Frankrike, og det va et KRAFTIGT høydepunkt, STORE bilringa. Midt oppå et fjell fant me oss det finaste azurblåe vatne, kor me seff satt oss ner for å nyda vår fortreffelige nistemad. Borghild e som kjent ei fjellgeid av natur, men denne turen va så bra at han te og me satt fart i ei beiteku som meg (eg e sikkar på at eg har jaffal 3 maga!). Heilt feil va det helle ikkje me den beste heimalagte middag på heile interrailen når me kom heim. Dronningdag, rett og slett.



I Østerrike fant me den BESTA sengå. Burgi har ei venninna så hette Sabrina, og hu lod oss sova i si egå seng dei to dagane me campa sjå henna. Det trur eg kan kvalifisera te den beste gjerningen på heile turen, sjøl om Borghild si hjelpande hånd te ei dama som sleid me sykkelen sin i Lyon, heilt klart ligge veldigt nærme på andreplass. Ekstra godt sov me forresten itte me hadde spelt foball me Sabrina sin far. Walthausen sine old boys e ikkje te å kimsa av, rektigt koselige e di og, sjøl om det einaste du kan sei på tysk e "ich spreche nicht deutsh"(korrekturlesing Borghild?!?). SÅ fekk me trimmt oss litt og. Bra for Borghild jaffal, hu e jo heilt narkoman. Men viss det hørres ud så me hadde enn sporty interrailtur, så må du ikkje tru på det et sekund. Mesteparten av tiå va me ganske lade, sjøl om me va på eksepsjonellt mange byvandringa. Ein sykkelvandring va me faktisk på og, noge så lett kan anbefalast. Det va i München, og det minne meg på enn aen ting så eg sgo fortella om.



Når me va i München sov me ei nått kver på to fine ungdsomsherberg. Den fysste nåttå delte me rom me 17 gutta og ei jenta, noge så egentligt ikkje va så verst samenligna me nått nr. to, som blei tilbragt i lag me akkorat 38 andre galninga. Den beste hendelsen føregjekk aligavel nått nr. 1, når me to kjekke jentene sgo legga oss. Borghild sovna så et skudd (øyreproppane svikte aldri!), men det va ikkje heilt så lett for hu andra. På vei te bysselalling traff eg nemligt på enn aen kar, som på mystisk vis klarte å stjela mi seng. Eg måtte derfor ta te takke me sengå hans, så va møje lengar oppe me mange fleire ting i. Men itte nogen svette minutt me pusting og pesing mens eg balanserte den tongaste ryggsekken hans ner på golvet, konne eg altså sova søtt igjen. Det varte derimod ikkje så lenge, eg vakna nemligt littegrann, uvisst av hvilken grunn, auene åpna seg jaffal. Itte litt somling udi lobbyen (eg hadde klart å glømma igjen ryggsekken min me alle billetta og pass igjen i baren), va det rett te køys igjen. Hadde eg bare sovna me enn gong hadde det ikkje våre noge problem. Hadde eg bare sovna me enn gong hadde eg ikkje hørt den salutten av enn fis han fyren onna meg fyrte av. Det gjor eg desverre, og liga godt hørte eg det stønnet han slapp ud rett ittepå. Eg sga ikkje enn gong prøva å beskriva loktå. Den va intense, det e alt eg orke sei.



Så ja, interrail va kult. Fantastisk kult. Faktisk så kult at eg har prestert å sprenga lengderammene på alle mine tidligare innlegg, og slått i hob ei rektige novella her på tampen. Neste kapittel komme frå enn heilt aen plass, nemligt Sandefjord. Folkehøgskulen min sidde bare å vente på at eg sga komma, og om enn dag omtrent, stikke eg av. Flytte heimanfrå te og me. SJUGT!

Jeje, nå sga eg slutta å masa.