Der eg skulle tru at eg kunne bu

Fine Mette Amalie skal ut av si lille leiligheit og inn på eit lite rom heilt i toppen av eit hus med utskjæringar på kantane. Eg har vore flink venninne og pesa og lyfta og tørka svette. I den verda der ingenting er som no, og eg ikkje bur saman med min nydelege halvdel skulle eg gjerne ha budd på det rommet. Litt fordi det fantes eit eige rom til klede, og det må vera frykteleg fint å ha. Litt fordi det var så høgt under taket at ein skulle få plass til alle tankane sine og litt til. Litt fordi det fantes eit bad med eit reint og reint vidunderleg badekar som ein kunne senka seg ned i og få raude kinn. Litt fordi på hjørnet låg ikkje kvafor bokhandel som helst, men den som søte Hanna jobbar i. Og litt fordi Frogner låg og lurte bak eit anna hjørne, og lokka med makronar og vandring med auge som kikkar opp.

Det er så fint å dagdrøyma. Det tenker eg aldri å slutta med, sjølv om eg har det så fint som ingen skulle tru at nokon kunne bu.