På ein snurr

Då eg var lita vart eg frykteleg glad kvar gong eg såg ein globus, for då kunne eg snurra med augene att og setja fingeren på den staden eg skulle bu når eg vart stor. Merkeleg nok (eg syntes det var merkeleg då eg var lita)havna eg nesten alltid ein plass i stillehavet. No veit eg at eg kan bu kor eg vil på nesten heile globusen, og eg vil! I Paris og i København, i New York og i ein bitteliten landsby i regnskogen i Brasil. På eit loft med skråtak og regn som trommar og i eit slott med musikkrom og ballrom og filmrom og pusterom. Og i ei lita hytte av bambus med pandabjørnar som vil eta middag.

Eg trur ikkje at eg er heilt stor enno, for no snurra eg nett på globusen igjen. Men eg er i alle fall stor nok til å vera på ein snurr.